When talking about Unpleasant Design as an urban phenomenon, we like to refer to historical examples from the times when the meaning of ‘urban’ was being defined. For example, one can find relevant the following excerpt from the book The Bridge on the Drina by Yugoslav writer Ivo Andrić (p. 112). He talks about an ongoing negotiation process between the authorities trying to implement systematic illumination on the streets of the old casbah, and the citizens who were used to spending their evenings on the bridge, dicsussing daily topics in darkness.

U tom noćnom delu života bilo je, bar za prvo vreme, promena i nesporazuma. Nova vlast je uvela i stalno osvetlenje varoši. Već prve godine postavljeni su u glavnim ulicama i po raskrsnicama, na zelenim direcima, fenjeri u kojima su gorele petroleumske lampe. (Fenjere je čistio, punio i palio visoki Ferhat, jedan siromašak sa punom kućom dece, koji je dotada posluživao u ućumatu, pucao uz ramazan iz prangije i vršio slične poslove, bez stalne i sigurne plate.) Tako je osvetljen most na nekoliko mesta, pa i na kapiji. Direk za taj fenjer prikovan je za onu hrastovu gredu koja je ostala u zidu od nekadašnjeg čardaka. Taj fenjer na kapiji imao je da izdrži dugu borbu sa meraklijskim navikama onih koji vole u mraku da pevaju, puše ili razgovaraju na kapiji, kao i sa razornim nagonima mladići u kojima se mešaju i sudaraju sevdah, čamotinja i rakija. Njih je dražila ta žmirkava svetlost, i toliko puta su i fenjer i gasna lampa osvanuli polupani. Mnogo je globa i osuda palo zbog toga fenjera. Jedno vreme je naročit opštinski stražar čuvao tu svetlost. Tako su noćni posetioci kapije imali sada i živog svedoka, koji im je bio još neprijatniji od fenjera. Ali vreme je vršilo svoj uticaj i novi naraštaji su se s vremenom navikli i izmirili s tim da svojim noćnim osećanjima puštaju maha pri slaboj svetlosti opštinskog fenjera, a da se ne bacaju svaki put na njega kamenom, štapom ili prvim tvrdim predmetom koji im dođe do ruke.